Okursan yazarsın...

  (1800’lerin sonları...) Trabzon, Çarlık Rusyası’nın saldırıları altında; şimdiden ve mecburen bir sanayi kasabası olan Zonguldak’ta ise işgal devletlerinin sultasındaki ‘kömür kumpanyaları’ işçi arıyor... Zonguldaklı Hatice Erol’un yazdığı “Gölgesiz Topraklar”ın Mehmet’i de iş aş gelecek umuduyla, çoluk çocuğu anasına emanet edip kömür kentine varmak üzere biniyor vapura. Zonguldağı’na indiğinde madencilere şaşarak bakıyor. Onlardan biri olması için epey zaman geçmesi gerekse de ona yardımcı olan işçilerle de dostluk kurmasını sağlıyor bu süreç. Bir kumpanya’ya barutçu olarak giriyor ve azimle sarılıyor işine... O kadar ki; “...Mehmet, ustabaşı Niko’nun güvenini kazanmıştı, elinin yatkınlığı, hızlı hareket etmesi, kendi görevinin yanında bir an boş durmayıp her işi yapması hoşuna gidiyor, takdirle izliyordu.” (Patron patrondur, boş duranı sevmez!) Zaten öyle ağır ve riskli bir iş ki maden, ‘fazladan’ iş yapabilen Mehmet’e şaşıyoruz biraz! (Madende “her” işi yapmak da pek güvenl...